Mula Maynila Hanggang Tsina
Ngayon ay tatlong taon na akong nakatira sa Tsina. Minsan tinitingnan ko ang mga lumang litrato ko sa Maynila, at lagi akong nakakaramdam ng lungkot.
Sa Pilipinas, mabagal ang takbo ng buhay. Mababa ang sahod, kailangan laging magtipid. Ang kuryente ay sobrang mahal, kaya bago buksan ang aircon, iisipin muna kung kaya ng bulsa. Sanay ang pamilya ko na sabay-sabay kumakain tuwing hapunan. Mahilig si Mama magluto ng pagkaing medyo matamis. Mainit ang samahan—kahit wala kaming maraming pera, masaya pa rin kami.
Pagdating ko sa Tsina, ibang-iba ang lahat. Sa supermarket pa lang, halos malula ako. Ang daming produkto at mas mura pa kaysa sa Maynila. Minsan tumatayo lang ako sa harap ng istante, hindi alam kung alin ang pipiliin. Lagi akong tinatawanan ng asawa ko: “Normal lang ’yan dito.” Pero para sa akin, bagong-bago ang pakiramdam ng “ang dami mong pagpipilian.”
Napaka-convenient din ng buhay dito. Bumili gamit lang ang cellphone, at agad dadating ang delivery sa bahay. Sa Maynila, kailangan pang pumunta sa mall at tiisin ang trapik. Mas ligtas din dito—kahit dis-oras ng gabi, hindi gaanong nakakatakot maglakad mag-isa.
Pero, minsan nakaka-lonely. Sa Pilipinas, dikit-dikit ang pamilya. Madalas kaming magkakapatid at pinsan nagkikita. Sa Tsina, matapos ikasal, kami lang ng asawa ko ang magkasama. Paminsan-minsan lang bumibisita ang mga biyenan ko. Noong una, nahirapan akong masanay, madalas pa nga akong umiiyak. Pero kalaunan natuto akong tumayo sa sarili, at ngayon parang mas gusto ko na rin ang ganitong kalayaan.
Ang pagkain naman—naku, ibang usapan! Masarap ang Chinese food pero ang anghang sobra! Noong una kong tikman ang hotpot, halos maiyak ako sa anghang. Tuwang-tuwa ang asawa ko. Ngayon, unti-unti na akong nasasanay, at natuto na rin akong magluto ng mga Chinese dish. Pero paminsan-minsan, nami-miss ko pa rin ang adobo at matamis na spaghetti na niluluto ni Mama.
May mga nagtatanong: “Sa palagay mo ba, ang pag-aasawa ng Tsino ay parang pagpasok sa mas magandang buhay?” Sagot ko: Oo, sa materyal na aspeto mas maganda nga. Mas mataas ang kita, mas maayos ang pamumuhay, at mas convenient ang lahat. Pero sa puso ko, Pilipinas pa rin ang totoong tahanan ko. Ang araw, ang halakhak, at ang yakap ng pamilya—iyan ang hindi ko kayang talikuran.
Kaya lagi kong sinasabi sa sarili ko: Dalawa ang tahanan ko ngayon—isa sa Tsina, at isa sa Pilipinas.
| 欢迎光临 菲华论坛 (https://bbs.phhua.com/) | Powered by Discuz! X3.2 |