菲律宾妹子：我现在有两个家！一个在中国，一个在菲律宾

@DDD

#菲妹投稿

我现在有两个家！一个在中国，一个在菲律宾

今天是我在中国生活的第三年了。偶尔我会翻看以前在马尼拉的老照片，心里总会觉得有点难过。

在菲律宾，生活节奏比较慢。工资不高，总是要省着花。电费特别贵，所以开空调之前都会先算一下钱包。我们家习惯晚餐一起吃，妈妈喜欢做带点甜味的菜。那种氛围很温暖——虽然钱不多，但我们还是很开心。

到了中国，一切都完全不一样。光是超市就让我眼花缭乱，东西特别多，而且比马尼拉便宜。很多时候我站在货架前发呆，不知道该选哪一个。老公总笑我：“这在这边很正常啊。”但对我来说，这种“选择太多”的感觉，在菲律宾是没有的。

中国的生活也很方便。买东西只要用手机一扫，马上就有人送上门。在马尼拉，还得跑去商场，还要忍受塞车。这里的治安也比菲律宾好得多，就算半夜自己一个人走在街上，也没那么害怕。

可是，有时候我还是觉得孤单。在菲律宾，家人都很黏，我们兄弟姐妹和亲戚经常聚在一起。在中国，结婚之后就只是我和老公自己住，公婆偶尔才来看看。刚开始我真的很不习惯，经常偷偷哭。后来我学会了独立，现在也开始觉得这种自由其实也不错。

吃的方面嘛——哎呀，那又是另一回事了！中国菜真的很好吃，但太辣了！第一次吃火锅的时候，我辣得眼泪直流，老公在旁边笑个不停。现在我慢慢适应了，还会学做中国菜。不过，偶尔我还是会想念妈妈做的 adobo 和甜甜的意大利面。

有些人问我：“你是不是觉得嫁到中国，就等于嫁给了更好的生活？”我会回答：在物质方面是的，中国的收入更高，生活更安稳，也更方便。但在我心里，菲律宾永远是我的家。阳光、笑声，还有家人的拥抱，那是我舍不掉的温暖。

ps:看来也有在中国过的不错的小菲啊

Mula Maynila Hanggang Tsina

Ngayon ay tatlong taon na akong nakatira sa Tsina. Minsan tinitingnan ko ang mga lumang litrato ko sa Maynila, at lagi akong nakakaramdam ng lungkot.

Sa Pilipinas, mabagal ang takbo ng buhay. Mababa ang sahod, kailangan laging magtipid. Ang kuryente ay sobrang mahal, kaya bago buksan ang aircon, iisipin muna kung kaya ng bulsa. Sanay ang pamilya ko na sabay-sabay kumakain tuwing hapunan. Mahilig si Mama magluto ng pagkaing medyo matamis. Mainit ang samahan—kahit wala kaming maraming pera, masaya pa rin kami.

Pagdating ko sa Tsina, ibang-iba ang lahat. Sa supermarket pa lang, halos malula ako. Ang daming produkto at mas mura pa kaysa sa Maynila. Minsan tumatayo lang ako sa harap ng istante, hindi alam kung alin ang pipiliin. Lagi akong tinatawanan ng asawa ko: “Normal lang ’yan dito.” Pero para sa akin, bagong-bago ang pakiramdam ng “ang dami mong pagpipilian.”

Napaka-convenient din ng buhay dito. Bumili gamit lang ang cellphone, at agad dadating ang delivery sa bahay. Sa Maynila, kailangan pang pumunta sa mall at tiisin ang trapik. Mas ligtas din dito—kahit dis-oras ng gabi, hindi gaanong nakakatakot maglakad mag-isa.

Pero, minsan nakaka-lonely. Sa Pilipinas, dikit-dikit ang pamilya. Madalas kaming magkakapatid at pinsan nagkikita. Sa Tsina, matapos ikasal, kami lang ng asawa ko ang magkasama. Paminsan-minsan lang bumibisita ang mga biyenan ko. Noong una, nahirapan akong masanay, madalas pa nga akong umiiyak. Pero kalaunan natuto akong tumayo sa sarili, at ngayon parang mas gusto ko na rin ang ganitong kalayaan.

Ang pagkain naman—naku, ibang usapan! Masarap ang Chinese food pero ang anghang sobra! Noong una kong tikman ang hotpot, halos maiyak ako sa anghang. Tuwang-tuwa ang asawa ko. Ngayon, unti-unti na akong nasasanay, at natuto na rin akong magluto ng mga Chinese dish. Pero paminsan-minsan, nami-miss ko pa rin ang adobo at matamis na spaghetti na niluluto ni Mama.

May mga nagtatanong: “Sa palagay mo ba, ang pag-aasawa ng Tsino ay parang pagpasok sa mas magandang buhay?” Sagot ko: Oo, sa materyal na aspeto mas maganda nga. Mas mataas ang kita, mas maayos ang pamumuhay, at mas convenient ang lahat. Pero sa puso ko, Pilipinas pa rin ang totoong tahanan ko. Ang araw, ang halakhak, at ang yakap ng pamilya—iyan ang hindi ko kayang talikuran.

Kaya lagi kong sinasabi sa sarili ko: Dalawa ang tahanan ko ngayon—isa sa Tsina, at isa sa Pilipinas.